MIĘDZYNARODOWY DZIEŃ SOLIDARNOŚCI LUDZI PRACY

 

w Polsce znany jako

ŚWIĘTO PRACY

1 MAJA

międzynarodowe święto klasy robotniczej, obchodzone od 1890 corocznie 1 maja. W Polsce Święto Pracy jest świętem państwowym od 1950.

Święto wprowadziła w 1889 II Międzynarodówka dla upamiętnienia wydarzeń z pierwszych dni maja 1886 w Chicago, w Stanach Zjednoczonych podczas strajku będącego częścią ogólnokrajowej kampanii na rzecz wprowadzenia 8-godzinnego dnia pracy.

Na ziemiach polskich pierwsze obchody miały miejsce w 1890 i odbywały się niejednokrotnie wbrew woli zaborców współorganizowane m.in. przez działaczy II Proletariatu. Masowe demonstracje, pochody oraz starcia z carskim wojskiem, policją oraz kozakami, a także wspierającymi je nacjonalistycznymi bojówkami miały miejsce w czasie rewolucji 1905 roku na ziemiach polskich zaboru rosyjskiego, organizowały je głównie Polska Partia Socjalistyczna, Socjaldemokracja Królestwa Polskiego i Litwy oraz Bund. Podobnie liczne pochody i demonstracje klasowych organizacji robotniczych i partii lewicowych, w tym Polskiej Partii Socjalistycznej, żydowskiego Bund-u, nielegalnej Komunistycznej Partii Polski, Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”, Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy, Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi odbywały się też w ten dzień w okresie II RP, często były one atakowane przez policję oraz nacjonalistycznych bojówkarzy, dochodziło do morderstw działaczy klasowych związków zawodowych i partii lewicowych.

Wniosek o ustanowienie 1 maja jako powszechne w całej Polsce święto pracy, z prawem do dnia wolnego, był omawiany w Sejmie Ustawodawczym w 1919 roku.

W Polsce jest od 1950 świętem państwowym, wolnym od pracy.

ŚWIATOWY DZIEŃ SPRZECIWU WOBEC BICIA DZIECI

 

30 kwietnia

Prezentacja

Światowy Dzień Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Pracy

 

28 kwietnia

Obchody Światowego Dnia Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Pracy mają już wieloletnią tradycję. Od 1996 roku dzień ten był obchodzony przez instytucje zrzeszone w Międzynarodowej Konfederacji Związków Zawodowych z siedzibą w Brukseli jako Dzień Pamięci Ofiar Wypadków przy Pracy i Chorób Zawodowych. W 2003 r. Międzynarodowa Organizacja Pracy proklamowała 28 kwietnia jako Światowy Dzień Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Pracy. Także Sejm Rzeczypospolitej Polskiej podjął uchwałę ustanawiającą 28 kwietnia Dniem Bezpieczeństwa i Ochrony Zdrowia w Pracy, wskazując tym samym na konieczność prowadzenia stałych i kompleksowych działań na rzecz poprawy bezpieczeństwa zatrudnionych oraz zachowanie pamięci o ofiarach wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Nadzorowanie i kontrolowanie stanu przestrzegania prawa pracy, w tym szczególnie przepisów i zasad bezpiecznej pracy należy do podstawowych zadań Państwowej Inspekcji Pracy. Eliminując uchybienia i nieprawidłowości, inspektorzy pracy przywracają stan bezpieczeństwa zgodny z przepisami.

źródło:
60526,28-kwietnia-swiatowy-dzien-bezpieczenstwa-i-ochrony-zdrowia-w-pracy.html.pdf (pip.gov.pl)

Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich

23 kwietnia 

to doroczne święto organizowane przez UNESCO w celu promocji czytelnictwa, edytorstwa i ochrony własności intelektualnej za pomocą praw autorskich.

 Dzień ten po raz pierwszy obchodzono w 1995 roku. 

Z tej okazji przedstawiamy 10 najpiękniejszych bibliotek świata.

Data 23 kwietnia wybrana została jako symboliczna dla literatury światowej. W tym dniu w roku 1616 zmarli Miguel de Cervantes, William Szekspir i historyk peruwiański Inca Garcilaso de la Vega (przy czym datę śmierci Szekspira podaje się według kalendarza juliańskiego, a pozostałych dwóch – według gregoriańskiego). Na ten sam dzień przypada również rocznica urodzin lub śmierci innych wybitnych pisarzy, np. Maurice’a Druona, Halldóra Laxnessa, Vladimira Nabokova, Josepa Pla i Manuela Mejía Vallejo. W Wielkiej Brytanii i Irlandii Światowy Dzień Książki wyjątkowo obchodzony jest w pierwszy czwartek marca, tak aby święto to wypadało w trakcie semestru szkolnego.

UNESCO postanowiło stworzyć tytuł Światowej Stolicy Książki, który jako pierwsze miasto otrzymał Madry. Tytuł Światowej Stolicy Książki przyznawany jest co roku przez UNESCO jako wyróżnienie dla najlepszego przygotowanego przez dane miasto programu promującego książki i czytelnictwo.

Pomysł organizacji święta zrodził się w Katalonii – w 1926 roku wystąpił z nim wydawca z Walencji, Vicente Clavel Andrés. Z początku planowano związać je z datą 7 października, domniemaną datą urodzin Cervantesa, lecz ze względu na niepewność z nią związaną, ostatecznie ustalono datę 23 kwietnia. Dla Katalończyków ten dzień jest obchodzonym świętem narodowym, jako dzień jej patrona – Świętego Jerzego. Zgodnie z długą tradycją w Katalonii obdarowywano w ten dzień kobiety czerwonymi różami, mającymi symbolizować krew smoka pokonanego przez św. Jerzego. Później kobiety zaczęły odwzajemniać się mężczyznom podarunkami z książek

W Hiszpanii Dzień Książki jest świętem oficjalnym od roku 1930, a od 1964 – we wszystkich krajach hiszpańskojęzycznych.

Źródła: 

Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich – Wikipedia, wolna encyklopedia

Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich – Ośrodek Rozwoju Edukacji (ore.edu.pl)

ŚWIATOWY DZIEŃ ZIEMI

 

22 kwietnia jest największym na świecie świętem ekologicznym, obchodzonym od 1970 r. 

Jako pierwszy z ideą Dnia Ziemi wystąpił John McConnell na konferencji UNESCO, dotyczącej środowiska naturalnego w 1969 r. 

W Polsce obchody Dnia Ziemi zostały zapoczątkowane w 1990 r.

Dzień Ziemi obchodzony jest w momencie równonocy wiosennej na półkuli północnej, czyli w dniu równonocy jesiennej na półkuli południowej. Ten dzień wyróżnia się tym, że na całej planecie dzień trwa tyle samo, co noc. Równonoc wiosenna w starożytnych kulturach rolniczych wiązała się ze świętem rodzącego się życia. Współcześnie podkreśla się, że jest to dzień swoistej równowagi mogącej pomóc w odrzuceniu wzajemnych różnic między ludźmi odmiennych ras i religii. Niezależnie od wyznawanej wiary czy przynależności etnicznej, wszyscy przedstawiciele Homo sapiens dzielą między siebie tę samą planetę, która jest naszym wspólnym dobrem.

Celem święta jest promowanie proekologicznych postaw w społeczeństwie oraz budowanie wspólnej odpowiedzialności za Ziemię. To największe ekologiczne święto obchodzone jest obecnie w 192 krajach. Wiele organizacji ekologicznych, władz miast czy placówek edukacyjnych organizuje w Dniu Ziemi imprezy i wydarzenia plenerowe.

Z tej okazji proponujemy, żebyście zapoznali się z NIEZBEDNIK NT. SEGREGACJI ŚMIECI

POWSTANIE W GETCIE WARSZAWSKIM

 

19 kwietnia 1943 r. wybuchło powstanie w getcie warszawskim. Był to pierwszy w okupowanej Europie miejski zryw przeciw Niemcom, akt o charakterze symbolicznym, zważywszy na nikłe szanse powodzenia.

 Żydzi byli już świadomi wymordowania ich rodzin. Dlatego chcieli się zemścić, ale też godnie umrzeć „nie tak jak rok wcześniej, w 1942 r., kiedy wywożono w bydlęcych wagonach ich rodziny do Treblinki i tam mordowano”.

Polskie władze w Londynie i ich delegatura w kraju były jedynymi strukturami alianckimi, które za jeden ze swoich celów uznały ratowanie Żydów. To było oficjalne stanowisko państwa polskiego, a nie szmalcownicy. Szmalcownicy to byli zdrajcy narodu i państwa polskiego. 

Powstanie w getcie warszawskim wybuchło 19 kwietnia 1943 r. w momencie rozpoczęcia zarządzonej przez Heinricha Himmlera akcji ostatecznej likwidacji getta, w wigilię żydowskiego święta Pesach. Trwało trzy dni. Następne dni również nazywamy powstaniem w getcie, choć walka praktycznie się skończyła – słabo uzbrojeni bojownicy Żydowskiej Organizacji Bojowej i Żydowskiego Związku Wojskowego ukrywali się próbując stawiać opór oddziałom SS, Wehrmachtu, policji bezpieczeństwa i formacjom pomocniczym. Niemcy palili dom po domu, szukali z psami schronów i wyprowadzali z nich ludzi na Umschlagplatz, a następnie wysyłali do obozów.

8 maja 1943 r. w schronie przy ul. Miłej 18 samobójstwo popełnił przywódca powstania, Mordechaj Anielewicz, wraz z grupą kilkudziesięciu bojowników. Nielicznym powstańcom udało się kanałami wydostać z płonącego getta.

16 maja, na rozkaz Jürgena Stroopa, komendanta policji i SS, wysadzono wielką synagogę na ulicy Tłomackie, która znajdowała się w miejscu obecnego placu Bankowego. Było to symboliczne zakończenie likwidacji żydowskiej dzielnicy w Warszawie.

Źródło: 78. rocznica powstania w getcie warszawskim - Ministerstwo Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu - Portal Gov.pl (www.gov.pl)

Międzynarodowy Dzień Ochrony Zabytków

 

obchodzony jest co roku 18 kwietnia

Jest to inicjatywa ustanowiona w 1983 roku przez Międzynarodową Radę Ochrony Zabytków (ICOMOS) wpisana przez UNESCO do rejestru ważnych imprez kulturalnych o znaczeniu światowym. Jej głównym celem jest propagowanie wiedzy na temat działalności związanej z ochroną zabytków, jak również zwrócenie uwagi na najczęściej spotykane problemy, które dotykają tak ważnej dziedziny, jaką jest nasze wspólne dziedzictwo kulturowe.

W Polsce nadrzędnym celem obchodów Międzynarodowego Dnia Ochrony Zabytków jest prezentowanie szerokiej publiczności różnych zabytków o szczególnym znaczeniu nie tylko dla naszej polskiej kultury, ale także dla dziedzictwa światowego. W dobie globalizacji i dynamicznego rozwoju możliwości komunikacyjnych widzimy, że nie dbamy o nasze zabytki jedynie dla nas samych, ale także dzielimy się naszym dziedzictwem z ludźmi z całego świata, którzy odwiedzają nasz kraj. Stąd tak ważne jest podkreślenie międzynarodowego charakteru tego święta.

Warto w tym miejscu wspomnieć, że Polska, jako kraj mający ponad 1000-letnią historię państwowości, cechujący się ogromnym bogactwem rodzimej tradycji i kultury, jest państwem aktywnie dbającym o ochronę zabytków, co podkreśla fakt, że jako jedni z pierwszych podpisaliśmy Konwencję w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturowego i naturalnego uchwaloną przez UNESCO 16 listopada 1972 roku. Na dzień dzisiejszy na listę światowego dziedzictwa UNESCO jest wpisanych 16 obiektów z naszego kraju, w tym m.in. Stare Miasto w Krakowie i Toruniu, Zamek w Malborku czy też niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny i zagłady Auschwitz-Birkenau.

Źródło: Międzynarodowy Dzień Ochrony Zabytków | #M2WSwirtualnie | Muzeum II Wojny Światowej (muzeum1939.pl)

Wielka Noc

Zmartwychwstanie Pańskie

Z okazji zbliżających się Świąt Zmartwychwstania Pańskiego

składamy najserdeczniejsze życzenia

Niechaj pusty grób

będzie dla nas drogowskazem

 - dzisiaj, jutro i pojutrze.

Niech zmartwychwstanie Pańskie,

które niesie odrodzenie duchowe,

napełni wszystkich spokojem i wiarą,

da siłę w pokonywaniu trudności

i pozwoli z ufnością patrzeć w przyszłość.

Niech Zmartwychwstały Chrystus  przyniesie wiosenne kwiaty radości, miłości, spokoju i szczęścia.

Święto Chrztu Polski

 14 kwietnia

Kiedy mówimy dzisiaj o „chrzcie Polski”, mamy na myśli moment, w którym nową religię przyjął książę Mieszko wraz ze swoim dworem i najprawdopodobniej elitą państwa. Pociągnęło to za sobą utworzenie biskupstwa w Poznaniu. Diecezję objął Jordan i rozpoczął popieraną przez władcę misję chrystianizacyjną na podległym mu terytorium. Są to wydarzenia niezwykle ważne w naszej historii, ponieważ zdeterminowały jej dalszy bieg. Sam Mieszko z pewnością musiał zdawać sobie sprawę z doniosłości podejmowanej decyzji, podobnie jak jego najbliższe otoczenie. Książę niewątpliwie przemyślał dokładnie ten krok, rozpatrując wszelkie korzyści związane z dołączeniem do kręgu chrześcijańskich władców europejskich. Zdawał też sobie sprawę z czekających go trudności we wprowadzaniu nowej wiary. Bardzo możliwe, że towarzyszył mu lęk przed zemstą dawnych bogów, których porzucał. Tracił także łączność ze swoimi przodkami, wyrzekając się ich kultu, będącego integralną częścią wierzeń pogańskich i przyznając, że całe życie wyznawali oni fałszywych bogów. Mieszko wychowany był przecież w tradycji pogańskiej i nawet jeśli już do jego ojca docierały jakieś wpływy chrześcijańskie dla księcia naturalne było wyznawanie pogaństwa. Czy jego żona Dobrawa rzeczywiście, jak pisze kronikarz, tak gorliwie starała się nakłonić go do konwersji i czy odniosła sukces? Czy Mieszko przyjął nową religię dlatego, że rzeczywiście się nawrócił, czy też kierował nim czysty pragmatyzm polityczny? A może oba te czynniki w równym stopniu?

Odpowiedzi na te pytania trudno szukać w dostępnych nam źródłach. Możemy jedynie stwierdzić, że już niedługo po chrzcie książę przyswoił sobie idee i wzorce sprawowania władzy i kształtowania ideologii politycznej wykształcone i obowiązujące na chrześcijańskim Zachodzie.

Chrzest księcia Polan, Mieszka I, był jednym z przełomowych wydarzeń w historii Polski i Polaków. Ponieważ jednak relacje z tych wczesnych wieków są bardzo skromne, wielu rzeczy możemy się tylko domyślać. Chrzest odbył się prawdopodobnie w Wielką Sobotę - zgodnie z ówczesnym zwyczajem - w nocy oczekiwania na Zmartwychwstanie Pańskie. Znaleziska archeologiczne sugerują, że mógł on nastąpić na wyspie Ostrów Lednicki, koło grodu gnieźnieńskiego, głównej siedziby rodu Piastów. Znaleziono tam basen chrzcielny, w którym swobodnie mógł zmieścić się dorosły człowiek. Przypuszcza się, że razem z księciem ochrzczony został jego dwór.

Kronikarz z XII w., Gall Anonim, twierdzi, że do przyjęcia chrześcijaństwa z Zachodu namówiła Mieszka jego żona, córka księcia czeskiego, Dobrawa. Książę zawarł z nią małżeństwo licząc na przyjaźń z władcą Czech i wspólne działanie przeciw Związkowi Wieleckiemu - groźnemu sąsiadowi znad Bałtyku. Z Czech przybyli także pierwsi misjonarze. Wielokrotnie w historiografii podkreślano też, że książę Polan obawiał się ekspansji niemieckiej, przed którą miało go uchronić porzucenie pogaństwa. Zagrożenie z tej strony istniało, o czym mogą świadczyć walki z margrabiami, jednak nie należy go wyolbrzymiać. Być może jednak największe znaczenie miał chrzest dla wewnętrznej polityki państwa Polan, które podbijało sąsiednie plemiona, czczące lokalne bóstwa. Przyjęcie chrześcijaństwa sakralizującego władzę książęcą i królewską miało zintegrować młody organizm państwowy, umocnić władzę księcia. Wraz z chrześcijaństwem zaczęła rozwijać się także administracja kościelna, dostarczająca wsparcia nie tylko duchowego, ale także w zakresie rządzenia, gospodarki i - co najważniejsze - w kwestii przyjmowania zdobyczy cywilizacji zachodniej.

Tymczasem większość poddanych Mieszka I najprawdopodobniej w ogóle nie zdawała sobie sprawy z tego, czym było chrześcijaństwo, jakie idee ze sobą niosło i jak bardzo miało zmienić ich życie. Możliwe, że ludność zamieszkująca ziemie polskie początkowo nie wiedziała nawet o tym, że jej władca przyjął chrzest, a wiadomość o tym dotarła do nich dopiero gdy pierwsi misjonarze rozpoczęli swoją działalność od niszczenia starych miejsc i obiektów kultowych. Rzeczywistą chrystianizację polskiego społeczeństwa dzisiejsza historiografia datuje dopiero na wiek... XIII. Wtedy to sieć parafialna objęła całe terytorium państwa, Kościół przybliżył się do wiernych, co umożliwiło mu objęcie ich systematyczną akcją duszpasterską. Źródła przekazują obraz bardziej dojrzałej religijności wiernych, w której wewnętrzne przeżycia zaczynają odgrywać coraz większą rolę. Można zauważyć, że ludność przyjęła wtedy chrześcijańskie ideały naprawdę za swoje własne i zaczęła postrzegać samych siebie jako chrześcijan. 

Prezentacja

Źródło: Chrzest Mieszka I - Muzeum Historii Polski (muzhp.pl); 

            https://histmag.org/mieszko-i-przyjal-chrzest-i-co-dalej-13114

TRIDUUM PASCHALNE

Triduum Paschalne, triduum paschalne (z łac. triduum, „trzy dni”) – najważniejsze wydarzenie w roku liturgicznym rzymskich katolików oraz starokatolików, którego istotą jest celebracja misterium paschalnego: męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Rozpoczyna się wieczorną Mszą w Wielki Czwartek (msza Wieczerzy Pańskiej), kończy zaś nieszporami Niedzieli Wielkanocnej.

Święta Wielkanocy wiążą się z żydowską Paschą. Święto to jest wspomnieniem niewoli narodu izraelskiego w Egipcie. Wyjście z Egiptu poprzedziło rytualne spożycie baranka paschalnego. Chrześcijanie wierzą, że Chrystus, kiedy spożywał ostatnią wieczerzę paschalną, wypełnił symbole starotestamentowe i był Barankiem Paschalnym, który dopełnił zbawczej ofiary.

Pierwsze wzmianki o celebracji Wielkiego Tygodnia pochodzą z IV wieku. Do 1929 na określenie Triduum Paschalnego stosowano termin Triduum Sacrum. Obecnie używana nazwa pojawiła się w 1924. 

Czas w tym okresie liturgicznym liczony jest według żydowskiego systemu dat, gdzie po zachodzie słońca liczy się już dzień następny. W związku z tym liturgia Wielkiego Czwartku powinna się zacząć przed zachodem słońca i biblijne należy jeszcze do czwartku. Podobnie liturgia Wielkiego Piątku powinna być sprawowana przed wieczorem i należy do piątku. Jednak liturgia Wielkiej Soboty powinna zacząć się dopiero po zmierzchu i dlatego należy już do niedzieli. W ten sposób wypełnia się liturgicznie biblijne twierdzenie zawarte w wyznaniu wiary, że Chrystus "trzeciego dnia zmartwychwstał", bo mamy śmierć Jezusa w piątek, zstąpienie do świata zmarłych w sobotę i w niedzielę czyli trzeciego dnia - Zmartwychwstanie.

Wielki Czwartek

W tym dniu może być sprawowana rano tylko jedna ofiara eucharystyczna, msza krzyżma świętego, celebrowana w kościele katedralnym przez biskupa i prezbiterów danej diecezji. Podczas tej mszy biskup konsekruje olejem chorych, katechumenów i krzyżmo. Kapłani zabierają nowe oleje do swoich parafii, stare zaś się spala.

Wieczorem odprawia się uroczystą mszę Wieczerzy Pańskiej, która rozpoczyna Triduum Paschalne. Jest ona sprawowana na pamiątkę Ostatniej Wieczerzy, podczas której Chrystus ofiarował Bogu Ojcu pod postaciami chleba i wina swoje ciało i krew, a następnie dał apostołom do spożycia oraz nakazał im, by czynili to na jego pamiątkę. Później Chrystus obmywał apostołom stopy na znak służby kapłańskiej. 

Podczas tego wydarzenia Jezus ustanowił dwa sakramenty – kapłaństwo i Eucharystię. W czasie nabożeństwa po raz pierwszy od rozpoczęcia Wielkiego Postu śpiewany jest hymn Chwała na wysokości Bogu. Msza Wieczerzy Pańskiej pozostaje niezakończona – nie ma podczas niej błogosławieństwa wiernych i rozesłania, a Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony do kaplicy adoracji (popularnie, lecz nieprawidłowo, nazywanej ciemnicą), liturgia jest kontynuowana w Wielki Piątek.

Wielki Piątek

Tego dnia kontynuowana jest liturgia rozpoczęta i przerwana w Wielki Czwartek. Jest to dzień powagi, skupienia i postu, w którym szczególnie czci się drzewo krzyża. Od rana trwa adoracja Najświętszego Sakramentu w kaplicy adoracji. Odprawia się drogę krzyżową. Wieczorem pod przewodnictwem papieża odbywa się droga krzyżowa w Koloseum. Centrum tego dnia jest liturgia Męki Pańskiej.

Ołtarz jest tego dnia obnażony: bez krzyża, kwiatów, świeczników i obrusów.

Liturgię powinno się sprawować około godziny 15:00, jeśli racje duszpasterskie nie przemawiają za późniejszą porą. Kapłan ubrany w szaty mszalne czerwonego koloru. Jeżeli w liturgii uczestniczą inni kapłani, zakładają oni białe komże, do udzielania komunii zakładają czerwone stuły.

Wielka Sobota

W Wielką Sobotę Kościół trwa przy grobie Pańskim, rozważając mękę. Ołtarz pozostaje obnażony. Istnieje też zwyczaj odwiedzania symbolicznych grobów Pańskich w kościołach, a także grobów bliskich osób na cmentarzach. 

W Polsce i niektórych sąsiednich krajach tradycyjnie wierni przynoszą w tym dniu w koszach potrawy wielkanocne (święconka), aby je poświęcić albo zapraszają kapłana do domostwa, gdzie poświęcony zostaje stół z potrawami.

Według liturgii tego dnia nie odprawia się żadnej Mszy Św. Wielka Sobota posiada tylko teksty liturgii godzin, nie ma natomiast formularza mszy, a liturgia wigilii paschalnej (patrz niżej) należy już do Niedzieli Zmartwychwstania (z uwagi na żydowski system dat, według którego po zachodzie słońca w sobotę rozpoczyna się niedziela). Jest to już właściwie Msza niedzielna z rozbudowaną Liturgią Słowa i ubogacona niektórymi obrzędami (liturgia światła, liturgia chrztu).

Wigilia paschalna 

wieczór przed Niedzielą Zmartwychwstania

Liturgia wigilii paschalnej jest najważniejszą celebracją w roku liturgicznym. Zgodnie z bardzo dawną tradycją noc poprzedzająca Niedzielę Zmartwychwstania powinna być czuwaniem na cześć Pana (Wj 12, 42). Wierni, posłuszni upomnieniu Ewangelii (Łk 12, 35 nn), trzymają w rękach zapalone świece. Wszystkie obrzędy wigilii paschalnej odbywają się w nocy: nie wolno ich rozpocząć, zanim nie zapadnie noc, a należy je zakończyć przed świtem niedzieli. Kapłani ubierają się w szaty mszalne koloru białego.

Podczas wigilii paschalnej święcone są woda i ogień oraz ponownie rozbrzmiewają dzwony i organy. 

Ceremonię kończy uroczysta procesja rezurekcyjna z Najświętszym Sakramentem, wokół kościoła, który okrąża się raz lub trzy razy. Procesja jest radosnym ogłoszeniem zmartwychwstania Chrystusa i wezwaniem całego stworzenia do udziału w triumfie Zmartwychwstałego. Jeśli odbywa się po wigilii paschalnej, ma miejsce bezpośrednio po modlitwie po komunii. Następnie udzielane jest błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem.

Niedziela Wielkanocna

tzw. Wielka Niedziela

Jest to czas świętowania zmartwychwstania Chrystusa. Dawniej Wielka Niedziela rozpoczynała się poranną mszą, rezurekcją (łacińskie resurrectio oznacza zmartwychwstanie), którą zapowiadało uroczyste bicie w dzwony, głoszące, że Chrystus zmartwychwstał. Obecnie, jak napisano wyżej, rozpoczyna się Liturgią Wigilii Paschalnej.

W niektórych kościołach procesja następuje nie po wigilii paschalnej, a przed pierwszą mszą poranną w niedzielę. Rozpoczyna się ona wtedy przy grobie Pańskim, przy którym kapłan śpiewem oznajmia zmartwychwstanie Chrystusa. Po powrocie do kościoła odśpiewuje się hymn Chwała na wysokości. Po rozdaniu komunii wiernym śpiewa się uroczysty hymn Te Deum (Ciebie, Boga wysławiamy).

PALMOWA NIEDZIELA

 

 PALMOWA NIEDZIELA

NIEDZIELA MĘKI PAŃSKIEJ

Święto zostało ustanowione na pamiątkę przybycia Chrystusa do Jerozolimy. Rozpoczyna okres przygotowania duchowego do świąt, będącego wyciszeniem, skupieniem i przeżywaniem męki Chrystusa. 

Pierwsze znane zapisy dotyczące święta pochodzą z dziennika pątniczki Egerii, a datowane są na lata osiemdziesiąte IV wieku. Z Jerozolimy procesja Niedzieli Palmowej rozprzestrzeniła się na kraje chrześcijańskiego Wschodu. Niedziela Palmowa obchodzona jest w Polsce od średniowiecza. 

Według obrzędów katolickich tego dnia wierni przynoszą do kościoła palemki, symbol odradzającego się życia.

Bogate tradycje ma Wykonywanie palm wielkanocnych ma bogate tradycje sięgające VII wieku Zwyczaj ich święcenia w Niedzielę Palmową zapoczątkował Kościół francuski. Poza Polską zwyczaj ten przetrwał w południowych Niemczech (palemki wykonane z bukszpanu i bazi) oraz w Austrii (palemki z bazi, ostrokrzewu lub bukszpanu, ozdobione wstążkami).

W Polsce święcenie własnoręcznie wykonanych palm w rozbudowanej formie zachowało się m.in. na Kurpiach w parafii Lipniki i Nysie oraz Łyse, a także w Małopolsce w Lipnicy Murowanej i w Limanowej. W wielu miejscowościach odbywają się coroczne konkursy na najdłuższą i najpiękniej wykonaną palmę. Osiągają one wysokość od kilkunastu centymetrów do kilkudziesięciu metrów. Wykonuje się je z różnych materiałów i rozmaitych elementów dekoracyjnych.

Procesje w Niedzielę Palmową były obecne od pierwszych wieków chrześcijaństwa – zapoczątkowane w Jerozolimie, rozpowszechniły się na innych terenach. W Polsce tradycją Niedzieli Palmowej była m.in. procesja z Jezuskiem Palmowym. Obecnie w Polsce w Tokarni powrócono do tej właśnie tradycji (zaniechanej w XVIII wieku) obnoszenia figury Jezusa na osiołku podczas procesji z palmami.

Istotnym elementem tego dnia są też tzw. procesje do pól, np. konne w województwach opolskim i śląskim.

Charakterystyczne typy w Polsce to przede wszystkim:

• 
  palma wileńska – z różnych rodzajów traw i drobnych kwiatów, suszonych i barwionych na różne kolory ciasno owiniętych wokół kijka/w formie wałeczka, długość od 20 cm do 50 – 70 cm, spopularyzowana przez Cepelię, popularna szczególnie w dużych miastach;
• palma kurpiowska – z bibułowych ręcznie wykonywanych kwiatów, przymocowanych do leszczynowego (lub z młodej sosny) pręta oplecionego dodatkowo borówką, jałowcem, bukszpanem; długość od 2 metrów do 10 metrów;
• palma z południa Polski – kilkunastometrowe pręty wierzbowe, wiklinowe albo leszczynowe przewiązane rytmicznie szpagatem lub rzemieniem; na górze czub ze sztucznych kolorowych kwiatów, bazi, bukszpanu, cisu; doczepione kolorowe wstążki.

Zwyczaje i przesądy związane z palemkami:

• połknięcie bazi z poświęconej palmy miało zagwarantować brak bólu głowy i chorób gardła[9]. Pierwotnie mógł być to zabieg magiczny zapewniający płodność.
• palemki zatykano za świętym obrazem w domu, a zimą spalano, by popiołu użyć następnie w czasie Środy Popielcowej.
• palm nie można było trzymać „do góry nogami” – by nie gziły się krowy
• w zależności od regionu poświęconą palmą obijano na pomyślność boki zwierząt w gospodarstwie albo wręcz przeciwnie (muchy by się trzymały tych krów)
• z poświęconych palm wyjmowano gałązki wierzbowe i utworzone z nich krzyżyki zatykano w glebie na zasianych polach- miało to chronić przyszłe zbiory przed suszą, burzą itp.

Niedziela Palmowa rozpoczyna obrzędy Wielkiego Tygodnia.

• 

Dzień Służby Zdrowia

 

7 kwietnia, w rocznicę powstania Światowej Organizacji Zdrowia, obchodzone są dwa święta: Dzień Pracownika Służby Zdrowia oraz Światowy Dzień Zdrowia.

Wydarzenie rozpoczyna Miesiąc Zdrowia oraz rok działań pod przewodnim tematem. Celem obchodów święta jest poruszenie najważniejszych problemów zdrowotnych dotyczących społeczeństwa na świecie.

W tym szczególnym dla całego środowiska medycznego dniu pragniemy wszystkim lekarzom, pielęgniarkom i pracownikom ochrony zdrowia podziękować za codzienną służbę na rzecz drugiego człowieka. Życzymy realizacji zawodowej, wytrwałości, cierpliwości i docenienia Waszej ciężkiej pracy na rzecz niesienia pomocy innym.

Międzynarodowy Dzień Książki Dla Dzieci

 

obchodzimy co roku 

2 kwietnia, 

w dniu urodzin

duńskiego baśniopisarza

Hansa Christiana Andersena. 

Święto zostało ustanowione w 1967 roku
przez Międzynarodową Izbę
ds. Książek dla Młodych Ludzi (IBBY).

Co roku gospodarzem święta jest inne państwo. Polsce ten zaszczyt przypadł w 1980 roku; motto „Książka moim oknem na świat” wymyślił wówczas Wojciech Żukrowski, a sam plakat projektował Jerzy Czerniawski.