Na początku VII wieku św. Izydor z Sewilli zalecał mszę w intencji zmarłych w poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego. Na początku IX wieku opat klasztoru w Fuldzie imieniem Egil zalecał odprawianie mszy i odmawianie psalmów za zmarłych braci w dniu 17 grudnia, w rocznicę śmierci założyciela klasztoru opata Sturmiusza. Amalary z Metzu (zm. ok. 850) postulował objęcie tym zwyczajem wszystkich zmarłych wiernych. Wskazywał na potrzebę modlitwy co najmniej raz w roku. On pierwszy zaproponował przeznaczenie na nią dnia po 1 listopada.
W 998 roku Odylon z Cluny, nawiązując do sugestii Amalarego, zapoczątkował obchody Zaduszek jako przeciwwagi dla pogańskich obrządków ku czci zmarłych. Data tego dnia zbiega się z uroczystościami ku czci zmarłych przodków obchodzonymi jesienią u Germanów, Słowian Zachodnich i Celtów. Przykładowo, u tych ostatnich obrzędy takie odprawiano w pierwszy dzień nowego roku, który przypadał 1 listopada.
Święto zainicjowane przez św. Odylona w Cluny przejęły wkrótce inne klasztory benedyktyńskie i kartuskie. Już w 1008 roku było ono obchodzone w diecezji Liége. Na ziemiach polskich, jak wskazuje kalendarz cystersów z Lądu, Dzień Zaduszny zaczęto obchodzić w XII wieku. Do liturgii rzymskiej wprowadzono to święto w 1311 roku. Szybko upowszechniło się w całym Kościele zachodnim. Nie zawsze było obchodzone na początku listopada: w Mediolanie do 1582 roku przypadało one na 16 października.
Procesje w Dzień Zaduszny odprawiano już ok. 1070 roku w opactwie św. Saby, a na początku XIV wieku procesję wprowadzono w katedrze w Lyonie i Spirze. W tym czasie była też odprawiana w diecezji wrocławskiej i płockiej, od XV wieku upowszechniła się zaś w całej metropolii gnieźnieńskiej.
Sobór Trydencki nałożył na każdego kapłana obowiązek odprawiania tego dnia trzech mszy świętych. Było to nawiązanie do praktyki zapoczątkowanej w XV wieku przez dominikanów z Walencji i Aragonii. W kościołach wschodnich uroczystości ku czci zmarłych obchodzono parokrotnie w roku, zwłaszcza w dni wiosenne.
